"Moment bycia"

Jakby tak ciało ukryć na moment..

i myśli też zgubić..

To co zostało jest czyste, błogie.

Wszystko się zmienia, a To nieporuszone. 

O przenikająca Uważności!

Jak opisać nieokiełznane?

Jak przestrzeń niewidoczne?

Doświadczanie Tego wystarcza aż nadto.

Za dużo miłości, za dużo szczęścia! 

Za dużo wszechogarniającej błogości..

-któż tak "narzeka"?

Spokojem jesteśmy, więc do niego nie dążmy.

Odkryjmy go w sobie.

Odsuńmy uwagę od przyszłości czy przeszłości.

W obecności dotykamy źródła.

Miłością jesteśmy, więc nie rozglądajmy się za nią.

Odkryjmy ją w sobie.

Dajmy już spokój grze dualizmu.

Zanurzmy się w byciu.  

Kim jestem? Pytanie rozpoczyna odkrywanie.

Angażuje się umysł w coś wartościowego.

 Kierujmy się do boskiego środka.

Na zewnątrz chwile radości i morza smutku.

Bóg, Jaźń czy Shiva;

wiara w doświadczenie przemieniona,

staje się żywa.

A tak to zasłyszane słowa.

Kto może śpiewać imię Pana, 

i nie być przepełniony radością?

Kto może wołać imię Absolutu,

i nie być pełnym ognia miłości?